"Σημασία στην ζωή δεν έχουν οι φίλοι, αλλά οι αληθινοί φίλοι"
Διαμαντής Ζ.

Πριν δημιουργήσουμε το παραμύθι για την φιλία (δες εδώ), οργανώσαμε λίγο όσα είχαμε στο μυαλό μας περί φιλίας. Όλα όσα θα δείτε στο παρακάτω φυλλάδιο προέκυψαν μέσω συζήτησης με τον μαθητή για πραγματικές καταστάσεις που βιώνει (λόγω αυτισμού δυσκολεύεται σε υποθετικές καταστάσεις)

Ελπίζουμε να σας αρέσει. Μιλήστε κι εσείς με τους μαθητές σας για την φιλία, δημιουργήστε το δικό σας παραμύθι, την δικιά σας αφίσα, το δικό σας τραγούδι. 

Αναμείνατε σε επόμενη ανάρτηση για την αφίσα μας, το τραγούδι μας και τις κατασκευές που έχουμε φτιάξει. 

Σπυροπούλου Δήμητρα @ Ξέρω πάντα να γελώ

Οι κοινωνικές δεξιότητες δεν είναι πάντοτε αναπτυγμένες σε παιδιά με αυτισμό, είναι ένα κομμάτι που παρουσιάζει ελλείμματα. Παραδειγματικά, ο δικός μου μαθητής έχει μια αίσθηση του τι είναι "φιλία" και επιθυμούσε ανέκαθεν να έχει φίλους, ωστόσο δεν ήξερε πως να τους αποκτήσει. Δεν ήταν μόνο η απόκτηση αλλά και η δυσκολία του να δημιουργήσει φίλους εκτός των παιδιών της τάξης του ή να κατανοήσει πως ακριβώς πρέπει να φέρεται ένας φίλος (π.χ. να μην εκμεταλλεύεται). 

Έτσι, έχοντας δημιουργήσει το πρώτο του παραμύθι, με το οποίο ενθουσιάστηκε, του πρότεινα να δημιουργήσουμε άλλο ένα. Μόνος του πρότεινε ως θεματική το να βρει ο Αντρέας έναν φίλο. Χτίσαμε, επομένως, όλο το σκηνικό, τοποθετήσαμε τον μικρό Αντρέα και τους γονείς του. Στην ερώτηση "πως θα αποκτήσει φίλους ο Αντρέας" η απάντηση κούμπωνε στην δική του ζωή "θα παίζει με τους γονείς του". Εξηγήσαμε τι θα πει οικογένεια και με μια μικρή παρότρυνση και ερώτηση "που θα μπορούσε κάποιος να βρει πολλά παιδιά μαζεμένα για να βρει και φίλους" κατέληξε στην παιδική χαρά. Αυτό θα ήταν το σκηνικό μας. Από το σημείο αυτό και έπειτα το "χτίσιμο" της ταινίας μας ήταν παιχνιδάκι. Ο μικρός μου θησαυρός έφτιαξε την ιστορία τελείως μόνος και την εμπλούτισε με την προοπτική του "να την διαβάσουν πιο μεγάλα παιδιά κυρία".

Σας την παραθέτουμε κι ευχόμαστε ολόψυχα κι εγώ κι αυτός να σας αρέσει. Ήδη στολίζει την βιβλιοθήκη του σχολείο μας. Είθε να στολίσει και τις καρδιές σας! 

Φιλιά, 
Σπυροπούλου Δήμητρα @ Ξέρω πάντα να γελώ

Σε μια προσπάθεια γλωσσικής ανάπτυξης και δόμησης κειμένου, δημιουργήσαμε το παρακάτω παραμύθι. Τα λόγια είναι του μικρού μαθητή μου όπως ακριβώς μου τα εκφωνούσε και μαζί εικονογραφήσαμε αυτό το ωραίο παραμυθάκι. 

Δεν ήταν πως μάθαμε να γράφει ιστορία (δες στην κατηγορία "γλώσσα/ έκθεση" για το πως το καταφέραμε αυτό) αλλά εκδήλωσε μέσα από την συγγραφή του παραμυθιού έναν μεγάλο καλοκαιρινό φόβο του τον οποίο και συζητήσαμε ώστε να τον ξεπεράσει. Διαβάστε το με τους μαθητές σας, συζητήστε για τους φόβους τους και για το πως πάντα υπάρχει μια λύση, ένα παράθυρο που βλέπει σε αυλές και ήλιους και όνειρα. Αν πάλι μπορείτε και θέλετε, δημιουργήστε το δικό σας παραμύθι και στείλτε τε το μας ώστε να το δημοσιεύσουμε (με όλα τα πνευματικά δικαιώματα σε σας και τα μαθητούδια σας). 

Να περνάτε καλά εσείς και τα μικρά γιαβράκια σας, 
​
Σπυροπούλου Δήμητρα @ Ξέρω πάντα να γελώ