Τα μάτια του.. θάλασσες, απέραντες θάλασσες, γαλανές, απάνεμες και φουρτουνιασμένες συνάμα.
Τι κι αν δεν βλέπει;
Υπάρχουν θάλασσες που τις βλέπουν όλοι, θάλασσες αγάπης. Εκείνες τις θάλασσες δεν τις στέρησε ο Θεός από κάνεναν. Εκείνες τις έβλεπε καθαρά. 

Έφερε το χαρτί λίγο πιο κοντά, διάβασε τα λόγια και σιγοτραγούδησε. "Έτσι θέλω να το τραγουδήσουμε, κυρία μου" είπε με φωνή γεμάτη πίστη. Ακόμα φέρνω στο μυαλό μου ετούτη την φράση του. Φωλιάζει μέσα μου η πίστη των ανθρώπων και δυναμώνει και πολλαπλασιάζεται και θεριεύει και ουδείς δεν την φυλακίζει... κι η πίστη έγινε καραβάκι.

Και το καραβάκι μας ετούτο θ' αρμενίζει σε θάλασσες αγάπης σε λίγες μέρες. Το δικό μας καραβάκι! Εκείνο που ανάθρεψαν οι ψυχές μας! 

Στο καλό, καραβάκι μας. Η προσμονή μας, η θύμισή μας κι η αγάπη μας... μαζί σου!

Έγραψε περιχαρής το γράμμα της για τον Αϊ-Βασίλη και μου το έφερε να το διαβάσω. Μου κέντρισε την προσοχή εκείνο το υστερόγραφο:
"Συγγνώμη για τα γράμματά μου, δεν κάνω καθόλου ωραία γράμματα". 

Της ζήτησα να μου φέρει ένα μολύβι. Ξεκίνησα να γράφω:
"Αϊ-Βασίλη μου αγαπημένε, τα γράμματά της Γ. είναι υπέροχα ακριβώς γιατί είναι δικά της!
κυρία Δήμητρα" 

Τι παράξενο; Το γράμμα εκείνο χάθηκε, δεν το βρήκαμε ποτέ, κι έτσι η Γ. αποφάσισε να γράψει ένα νέο. Μου το έφερε, ακόμα πιο περιχαρής απ' την προηγούμενη φορά, για να το διαβάσω. Υπήρχε πάλι ένα υστερόγραφο:
"Συγγνώμη για τα γράμματά μου, όμως Αϊ-Βασίλη εγώ τα αγαπάω γιατί είναι δικά μου!"

Της ζήτησα για ακόμη μια φορά να μου φέρει ένα μολύβι. Παραξενεύτηκε. Δεν ήξερε τι θα γράψω, όμως περίμενε με υπομονή. 
"Αϊ-Βασίλη μου αγαπημένε, στο προηγούμενο γράμμα που χάθηκε, η Γ. έγραφε πως δεν της αρέσουν τα γράμματά της. Τώρα τα αγαπά. Είμαι περήφανη για εκείνη. Την αγαπάω τόσο πολύ. Φρόντισέ την. 
κυρία Δήμητρα" 

Πήρε γρήγορα το γράμμα μέσα απ' τα χέρια μου και διάβασε όσα συμπλήρωσα. Με αγκάλιασε και δακρύσαμε μαζί. 

Ίσως η πίστη στον εαυτό μας να μην είναι τίποτα δύσκολο, μα μια επιλογή. Μια απλή επιλογή....

Ένα υστερόγραφο σε ένα γράμμα. 

Η εκδρομή ξεκίνησε, η τελευταία εκδρομή. 

Όταν έρχονται τα τελευταία λες και κάτι αλλάζει στην ψυχή του ανθρώπου κι αφήνεται πιο πολύ στην ροή της ζωής. Εγώ έστω αυτό βίωσα και το βίωσα τόσο έντονα. Ένα ολόκληρο σχολείο μπροστά σε ένα αρχαίο θέατρο, ένα θέατρο που όλοι το έβρισκαν "επικίνδυνο" κι ίσως να ήταν. Πως όμως μπορείς να μιλάς σε παιδιά για κάτι που βλέπουν από μακριά και να περιμένεις να συγκεντρωθούν και να καταλάβουν; 

Έτσι, πήρα το θάρρος, κατέβηκα εκείνο το μονοπάτι με μόνο ένα σκοπό, να βρεθώ μέσα στο θέατρο και να δείξω ζωντανά όσα λέγαμε από μακριά λίγο πριν. Το δικό μου θάρρος, όμως, έδωσε θάρρος σε μικρούς μαθητές που αψιφώντας φίδια και χτυπήματα ήρθαν να δουν το πανέμορφο θέατρο από κοντά. Χαρές, γέλια, φόβοι που ξεπεράστηκαν. Εκείνοι οι φόβοι... 

Όλοι οι συνάδελφοι αγχωμένοι, όλοι λίγο φοβισμένοι μ΄ έναν φόβο που τους αγκίλωνε στα ίδια. Εγώ θυμόμουν πάντα εκείνη την φράση "όταν κάτι το συνηθίζεις, φύγε". Θα με πείτε θαρραλέα, όμως εγώ ήθελα απλά να δώσω στα παιδιά μια ευκαιρία να μάθουν τον εαυτό τους, να εμπιστευτούν τα φτερά τους, να ζήσουν βρε αδερφέ. 

Λίγες ώρες αργότερα μας έβρισκε κανείς σε μια όμορφη καφετέρια με τα παιδιά να τρώνε παγωτό κι εμάς να τραγουδάμε με την συνοδία κιθάρας. Η Π. έχοντας παίξει αρκετά με πλησίασε με εκείνο το βλέμμα που μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα "κυρία, βαρέθηκα". Η ζωή, όμως, λατρεμένοι μου, δεν αφήνει όσους είναι έτοιμοι να ζήσουν. Ο διευθυντής μου τυχαία μου αναφέρει για ένα ποτάμι που περνάει λίγο πιο κάτω, για τις πηγές που βγαίνουν μέσα απ' το βουνό κι εγώ αμέσως το ξεστομίζω "πάμε να εξερευνήσουμε;". Χαρά η Π! Πήρα και την Ν. και ξεκινήσαμε όλες μαζί με την συνοδία μιας εξαίρετης εκπαιδευτικού. Το λέω το εξαίρετης γιατί αφήνει τα παιδιά ανεξάρτητα σαν κι εμένα κι έτσι δέσαμε κι η βόλτα μας έγινε περιπέτεια. 

Όλα στα μάτια μας φάνταζαν σπουδαία. Το καταγάλανο και πεντακάθαρο ποτάμι, το κρύο νερό του που μόλις τα παιδιά το άγγιξαν ήταν λες και τους έδωσε κανείς τα αστέρια όλου τ' ουρανού, η σπηλιά με βάθος μισό μέτρο που όμως τους φάνηκε τόσοοοο ατελείωτη, η λιμνούλα που κάναμε ευχές.

Όλα! Όλα ήταν σπουδαία. Όλα είναι σπουδαία.

Σε εκείνη την λίμνη, μάλιστα, ρίξαμε μια πέτρα κάνοντας από μια ευχή. Η Ν. ζήτησε να έχει στην καρδιά της αγάπη κι η Π. ζήτησε να μπορεί να ξεπερνά κάθε φόβο της. Η πέτρα που πέταξε δε ήταν τόσο μεγάλη όσο κι οι φόβοι της κι όταν ακούμπησε την επιφάνεια του νερού εκείνο εκτοξεύτηκε και μας πιτσίλισε όλους. Γύρισαν λίγοι φόβοι πάνω μας, έτσι, για να μας θυμίζουν πως οι φόβοι είναι κι αυτοί σημαντικά συναισθήματα και μπορούν να μας προσφέρουν στιγμές εξέλιξης και ζωής. 

Πόσα ακόμα θυμάμαι από εκείνη την μέρα, πόσα που αδυνατώ να γράψω, που ήθελα να τα γράψω πιο ποιητικά αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο σε εκείνη την μεγάλη συνειδητοποίηση... ΑΠΛΑ ΕΖΗΣΑΝ. Δυο μικρά παιδιά πήγαν με τη ροή της ζωής, βιώσαν μια περιπέτεια από επιλογή, συνειδητά κι εκείνη η συνειδητότητα έφερε την γαλήνη. 

Μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό πια το σχολείο μας. Η Π. καθώς κάθονταν κουρασμένη στο κάθισμά της αναφώνησε σιωπηλά "κουράστηκα, όμως ήταν ωραία". Μπορεί να ήταν τόσο σιωπηλό όμως μέσα μου σήκωσε πελώρια κύματα συνειδητοποίησης. Γιατί τι είναι η ζωή; Μια περιπέτεια! Κι όσο πιο συνειδητά την επιλέγεις, όσο πιο πολύ αφήνεσαι σε αυτή, τόσο πιο γλυκιά είναι η κούραση. 

Κλείνω λέγοντας ευχαριστώ σε αυτά τα 4 παιδιά που φέτος μου έμαθαν τόσα πολλά και σε ετούτη την μέρα που έμαθα πως οι άνθρωποι είναι ένα με την περιπέτεια, είναι κτήμα τους η ζωή. 

Ζουζούνια μου, αφιερωμένο σε εσάς, σε εσάς που αγαπώ τόσο πολύ και θα θυμάμαι για πάντα! 

Έβλεπα την σειρά "η λέξη που δεν λες". Αυτισμός. Να νιώθεις ασφάλεια. 

Τα θυμήθηκα και τα τρία. Πάνε δυο μήνες που ανταμώθηκαν οι ψυχές μας. Τώρα πια τα ψάχνω στα διαλείμματα όχι από φόβο αλλά από χαρά κι ενδιαφέρον. Τώρα πια ο Γ. με ψάχνει ανάμεσα στα τόσα άτομα και μόλις με εντοπίσει στο πλήθος παίρνει την τσαντούλα του και προχωρά. "Έρχεσαι;" σαν να φωνάζουν τα μάτια του. Εγώ πηγαίνω πιο γρήγορα θαρρείς, να 'μαι πλάι του θέλω. Τώρα πια ο Μ. όταν κρυώνει έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, βάζει τα χέρια του στις τσέπες και κρύβεται ανάμεσα στα δικά μου. "Νήνητα, κύο" φωνάζει και στην αγκαλιά μου το κρύο του φαίνεται λιγότερο θαρρείς κι εγώ νιώθω μια ζέστη να γεμίζει την ψυχή μου. Τώρα πια ο Θ. έρχεται δίπλα μου, ακουμπάει το κεφάλι του στο χέρι μου και γελάει, γελάει δυνατά κι αληθινά. Το χαμόγελό του θαρρείς κάνει κι εμένα να γελάω τόσο πηγαία, ατόφιο χρυσάφι το γέλιο ετούτο. 

Τώρα πια όλα είναι αλλιώς. Μαζεύονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος για να φέρουν πλάι μου τρία παιδιά, τρία παιδιά που μου χαρίζουν κάτι πιο πολύ απ' αυτό που ονειρευόμουν.

Τώρα πια όλα είναι σαν μια κούπα ζεστό γάλα ανάμεσα στα κρύα μου χέρια. Η ζέστη σε κάθε κρύο. Ανταλλαγή ενέργειας. Δημιουργία ζωής. 

@Σπυροπούλου Δημητρούλα

Έφτασε και πέρασε.. Γιορτή. Τυποποιημένη; Σημαντική; Οι απόψεις διίστανται. Εγώ δεν θα πω την θέση μου, εγώ θα σας πω όσα έζησα. 

Ξυπνάω, λοιπόν, μια ωραία μέρα (από την μεσημεριανό ύπνο, υπνοβάτης της ζωής εγώ) και συνειδητοποιώ πως σε 3 μέρες έρχεται η σπουδαία αυτή μέρα. Αρχίζω να απορώ, πως θα διδάξω τι συνέβη τότε; Πως θα κάνω όλα αυτά που σκοπεύω να διδάξω ενδιαφέροντα; Τι τραγούδι να βάλω να ακούσουμε που να μπορέσουμε να το καταλάβουμε; Τι ζωγραφιά να κάνουμε που να μας μάθει και κάτι; Προς Θεού, όχι να μας μάθει κάτι για την 28η αλλά για την ζωή. Έκατσα, βρήκα κατασκευές στο ίντερνετ που μπορούμε να τις εφαρμόσουμε, βρήκα τραγούδια για την ειρήνη κατανοητά, αλλά και πάλι κάτι έλειπε. Έλειπε το δικό μου το στίγμα, κάτι από την δική μου ψυχή. "Θα ζωγραφίσω την ιστορία, να γίνει παραμύθι, να το μάθουμε και να δούμε το νόημα που μπορούμε να πάρουμε από αυτό" είπα στον εαυτό μου. 

Εκεί που τα είχα βάλει όλα σε μια τάξη (σας το έχω πει, αγαπώ την τάξη, αλλά μάλλον αυτή δεν αγαπάει εμένα), βλέπω τα τετράδια επικοινωνίας των μαθητών μου. Δεν θα έρθει κανείς τους αύριο στην γιορτή. Η πρώτη αντίδραση "πότε θα κάνω όσα ήθελα; Τώρα δεν έχω τίποτα έτοιμο". Αγωνία, άγχος. Κλασσική εγώ. Όμως, όχι, δεν πτοήθηκα ούτε άφησα, αλλά αφέθηκα. Χαρτί, μαρκαδόροι και ζωγραφική. Εκείνα άκουγαν μουσική, εγώ ζωγράφιζα, έφτιαχνα τραγούδια δικά μας να πούμε, έκανα την χορογραφία τους.

Μετά από τρία τραγούδια ώρα, ξεκινήσαμε. Τους έδειξα το παραμύθι, το διαβάσαμε και κάπου εκεί άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά τα νοήματα που ήθελα να περάσω αλλά δεν ήξερα πως. Για να είμαι ειλικρινής, ο Μ. μου τα έβγαλε στην φόρα. Η μετάφραση όσων είπε ήταν "Δήμητρα, όχι! Δικό μου" μιλώντας για την σημαία. Η αξία του να προστατεύω όσα έχω, η αξία του να μοιράζομαι, η αξία της αγάπης, η αξία του "δεν υπάρχει καλό και κακό, δείξε το καλό και θα επιστρέψει" και πολλά άλλα μαθεύτηκαν από όλους μας σε όλους μας εκείνη την μέρα.

Συνοψίζοντας, επομένως, εκεί που τα είχα βάλει όλα σε μια τάξη, η τάξη χάθηκε και βρέθηκε ξανά όταν αφέθηκα. Η ψυχή μου ήξερε, έμενε να αλλάξουν όλα για να το δω κι εγώ. Από τώρα και στο εξής δεν αγχώνομαι, αφήνομαι απλά και βρίσκω άκρη σε όλα. 

Τα μαθήματα ζωής τα παίρνω κάθε μέρα μαζί με τους μαθητές μου κι όχι μακριά από αυτούς. Τα βιβλία μας μαθαίνουν πολλά και τα τραγούδια μας μαθαίνουν πολλά και τα θεατρικά μας μαθαίνουν πολλά και η καρδιά μας μαθαίνει πολλά και η ψυχή μας μαθαίνει πολλά και το χώμα μας μαθαίνει πολλά και τα λουλούδια και τα πουλιά και η φύση ολάκερη μας μαθαίνει πολλά. 

Η μάθηση είναι μέσα σε καθετί μα συνάμα και έξω, φανερή. Κάθε φορά που αμφιβάλω για τον ρόλο μου ή για την ζωή, αυτή την μέρα φέρνω στο νου και σκέφτομαι αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Η μάθηση είναι εδώ, είναι αστραπή και βροντή και αέρας. Η μάθηση είναι σε όσα τολμάω να αφεθώ.

​@Σπυροπούλου Δημητρούλα

Πόσο δύσκολο φαντάζει μερικές φορές να εμπιστευτείς τα άτομα που έχεις απέναντί σου. Είναι, όμως, όντως τόσο δύσκολο ή μήπως είναι απλά μια ιδέα; 

Ρουτίνες. Τις λατρεύω, τόσο εγώ όσο και τα τρία αγγελούδια μου. Όταν ο Θ. ήρθε στην τάξη και τον είδα να χτυπάει τον εαυτό του δυνατά ανησύχησα. "Είναι οι αλλαγές" είπε η μητέρα του και κατάλαβα ακριβώς πως ένιωθε. Σκέφτηκα να ετοιμάσω ένα ωραίο πρόγραμμα, να φτιάξω ρουτίνες, να ετοιμάσω και μια παρέμβαση που να τον επιβραβεύει όταν δεν χτυπάει τον εαυτό του. Ιδέες μπόλικες. Τις έβαλα σε πράξη, ξεκινήσαμε. Το πρόβλημα εκεί, παρέμενε. Μήπως δεν ήταν οι αλλαγές; Μήπως ήθελε κάτι άλλο; Μια ωραία μέρα κατάλαβα.. ήθελε ελευθερία. Ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του. Όταν μάλιστα δεν τα κατάφερνε αντιδρούσε άσχημα. 

Γυρίζω σπίτι εκείνη την ωραία μέρα της συνειδητοποίησης και βλέπω στα προσωπικά μου μηνύματα ένα βίντεο από μια λατρεμένη συνάδελφο. "Αυτοπεποίθηση" ο τίτλος (τίποτα τυχαίο στην ζωή). "Εγώ δεν έχω μπόλικη, πως θα την διδάξω στα παιδιά μου;" Εκεί μου ήρθε η μεγάλη ιδέα που μας άλλαξε και τους 4. "Θα γράψω όλα τα θετικά μου" φώναξα. "Θα γράψω κι όλα τα υπέροχα που έχουν οι μαθητές μου" ξαναφώναξα. 

Χαρτιά, μαρκαδόροι και ζωγραφική. 

Την επόμενη μέρα πήγα σχολείο, κόλλησα στον τοίχο 4 χαρτιά γεμάτα ζωγραφιές, 4 χαρτιά που από επάνω έφεραν το όνομα του καθενός μας και από κάτω έβλεπες όλα αυτά που καταφέρναμε και κατείχαμε. Κάποια στιγμή ο Θ. απελπίστηκε, δεν μπορούσε να λύσει την άσκηση. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά. "Θ. δες πόσο ωραία χαμογελάς" του είπα και του έδειξα την ζωγραφιά που του είχα ετοιμάσει. Κατάλαβε, απλά κατάλαβε και σταμάτησε. 

Η εβδομάδα πέρασε γεμάτη ευθύνες για όλους μας, ευθύνη να γίνουμε ανεξάρτητοι, άρα να έχουμε αυτοπεποίθηση πως μπορούμε όσα θέλουμε, άρα να έχουμε ΠΙΣΤΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. 

Από τότε ανοίγουν εκείνα τα φώτα κάθε πρωί, τους δίνω τα κλειδιά και κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν την πόρτα, πηγαίνουν μόνα τους τουαλέτα και επιστρέφουν, μαζεύουν τα νερά που μπορεί να χύσουν κατά λάθος, κλείνουν το παράθυρο όταν κρυώνουν και έχουν πλήρη έλεγχο της τάξης τους.

Πολλές φορές με βοηθούν και σε δουλειές γραφείου. Παρασκευή ήταν τότε που ο Μ. πήρε την λίστα με τα ονόματα των εκπαιδευτικών κι ένα μολύβι στο χέρι. Μπαίναμε μαζί σε κάθε τάξη, εγώ ρωτούσα το τηλ κι εκείνος το σημείωνε στο χαρτί. Έπειτα το έδωσε στην διευθύντριά μας. Χαρά εκείνος και μια αυτοπεποίθηση, μια εμπιστοσύνη, μια αγάπη για όσα καταφέρνει. 

Πια κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες και είμαστε σε όλα μαζί, μια ομάδα που παλεύει με τον εαυτό της. Εγώ πάντα εκεί, πλάι τους στην ελευθερία τους κι εκείνοι πάντα εκεί, πλάι στην δική μου ελευθερία. 

Δεν ζήτησα τίποτα από αυτά, απλά τους έδειξα και τους δείχνω πόσα θεωρώ πως μπορούν. Εκείνα απλά το νιώθουν. Όλα γίνονται... απλά.

Η μαγεία άλλωστε κρύβεται στην απλότητα, έτσι δεν λένε;

Μεγαλώνουμε μαζί πια. Ευλογία.

@Σπυροπούλου Δημητρούλα

Ποτέ δεν άντεχα τις αλλαγές. Το σώμα μου αντιδρούσε, φώναζε, κραύγαζε. Η ρουτίνα με ηρεμούσε, με γέμιζε. Ίσως είναι που μικρή, όταν εγώ ήθελα την σταθερότητα, η ζωή μου έδωσε αλλαγές, σημαντικές αλλαγές για ένα 2χρονο παιδί που ήθελε να μείνει με τους φίλους του. Ιδιοσυγκρασία; Φόβος; Ένστικτο; Όπως και να έχει η αλλαγή ήταν κάτι μαύρο για εμένα.

Τρομάζει το άγνωστο κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του. Το έμαθα με τον καιρό. Πήγα και στην σχολή, μιλήσαμε για τον αυτισμό. Πρόγραμμα. Ρουτίνες. Να 'μαι! "Εδώ ανήκεις" φώναζε η καρδιά μου που σταθερότητα ήθελε. Όλοι σταθερότητα λες και ψάχνουν, έλεγχο απέναντι στην φύση, στις δυνάμεις της, στις αλλαγές που προσφέρει. 

Κάθε φορά που άκουγα "αυτισμός" σκεφτόμουν το πρόγραμμα και κάθε φορά ποτέ δεν το εφάρμοζα πλήρως. Τι εκπαιδευτικός είμαι εγώ θα μου πείτε; Είχα την ρουτίνα μέσα μου, εφάρμοζα αυτήν, ενημέρωνα από πριν, αλλά εκείνες οι εικόνες ούτε φέτος μπήκαν στην τάξη μου (ακόμη κι αν έχω το αρχειάκι μου στον Η/Υ και στον φάκελό μου). Κρίσεις δεν ζήσαμε, ελαφρύς αυτισμός; Μπορεί. Έκανα αυτό που το ένστικτο μου μου έλεγε συχνά.

Μάθαμε όλοι μας να προσαρμοζόμαστε σε αλλαγές, ένιωθαν την αγωνία μου, το καταλάβαινα στην υπομονή του Μ ώστε να ανοίξω εγώ την πόρτα. Σέβονταν τον χώρο μου κι εγώ τον δικό του. Σέβεται την ανάγκη μου να έχω τον έλεγχο και τον αφήνω να έχει τον έλεγχο στο τι μάθημα θα κάνουμε, στο αν θα φάει λίγο ή πολύ φαγητό. Το παράξενο; Ποτέ ως τώρα δεν πιεστήκαμε, κανείς μας. Ασχολήθηκε με όλα όσα θέλαμε και οι δυο να ασχοληθεί, χωρίς να πιεστούμε. Ήξερε πως όταν κάτι θεωρούσα πως όταν του έλεγα κάτι, είχα λόγο που το ανέφερα και το άκουγε. Ήξερα πως όταν κάτι μου έλεγε, είχε λόγο που το έκανε και το άκουγα. Συμβιβασμοί, παράξενοι συμβιβασμοί. Νομίζω λέγεται ισορροπία. 

Ο Γ. δεν τρώει ποτέ το τοστ του άψητο. Το έφαγε. Το λίγο που έφαγε. Στο σπίτι αντιδράει. Στο σχολείο αντέδρασε επίσης. Λιγότερο, όμως, ήταν η αλλαγή. Του μίλησα, άκουσε. Ένιωσα πως κατάλαβε και μετά το επιβεβαίωσε με τις πράξεις του. 

Σέβομαι τον χώρο τους κι εκείνοι τον δικό μου. Δεν με νοιάζει αν το λένε αυτισμό, δεν με νοιάζει το όνομα, είναι άλλη η ουσία. Δεν σας λέω πως δεν εφαρμόζω όσα έμαθα στην σχολή, το άκρως αντίθετο, αλλά υπάρχω κι εγώ, υπάρχει αυτό που νιώθουμε κι είναι πέρα από κάθε θεωρία αυτό. 

Με κρίνω συχνά, όπως κι εσείς ίσως με κρίνετε, κι είναι δεκτό. Με κρίνω και μετά σκέφτομαι "αξίζεις όπως είσαι" και μετά το σκέφτομαι για τους μαθητές μου. Είμαι πια η κυρία τους, αυτή που πρώτα αντιμετώπισαν με δειλό τρόπο και τώρα της κρατάνε το χέρι, της δίνουν φιλιά. 

Είναι αντιεπαγγελματικό να ακούω την καρδιά μου; Μπορεί. Έτσι όμως γεννήθηκα, με καρδιά και λίγες αντοχές στις αλλαγές. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας εκδηλώνει ο,τι θέλει με τον τρόπο του. Θα κρατήσει ο Θ. το μολύβι και ξέρω πως είναι ο τρόπος του να έρθει κοντά μου, δεν θα του ζητήσω μια αγκαλιά. Έρχονται εκείνοι σε εμένα όταν και όπως νιώθουν, το ίδιο κι εγώ. 

Αυτό μου αρκεί. 

​@Σπυροπούλου Δήμητρα

Έκανα την δεύτερη συνεδρία δραματοθεραπείας μου μαζί με άλλα υπέροχα 10 άτομα.
​Η λατρεμένη μας Κατερίνα μας παραχώρησε μερικά μαντήλια και μας ζήτησε να κλείσουμε τα μάτια μας και να πιαστούμε σε ένα κύκλο.

​Κύκλος, ένα σχήμα χωρίς γωνίες. Μαντήλια, σημάδι άφεσης.

​"Τώρα μπορείτε να κινηθείτε όπως επιθυμείτε αρκεί να μην αφήσετε τα χέρια από τους διπλανούς σας" ήταν τα λόγια της και τα θυμάμαι ακόμη.

​Στην αρχή μόνο γύρω γύρω πηγαίναμε, όμως, με δική της παρότρυνση αρχίσαμε να περνάμε ο ένας κάτω από τον άλλο. Γίναμε ένα μικρό κουβαράκι, σαν αυτά που κυνηγάνε οι γάτες στις φωτογραφίες και παίζουν ατελείωτες ώρες μεταξύ τους.

​Σαν μικρή γατούλα κι εγώ το απολάμβανα. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα κεφάλι να ακουμπάει στον ώμο μου, δεν ήξερα ποιος είναι, δεν μπορούσα να τον δω και .... δεν με ένοιαζε! Αφέθηκα στην ενέργειά του, στην αύρα του.

​Εκείνη την μέρα ήρθα κοντά με 10 άτομα που δεν γνώριζα και έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Εκείνη την μέρα που έγινα κουβαράκι δεν με ένοιαξε τι ηλικία είχε ο διπλανός μου, αν ήταν άντρας ή γυναίκα, αν ήταν ξανθός ή μελαχρινός, σκούρος ή λευκός, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος. Εκείνη την μέρα ήμουν εγώ και εκείνοι, η δική μου και η δική τους ενέργεια.

​Κάτι ανάλογο βίωσα και σήμερα. Βλέπετε ήμουν υπεύθυνοι του λεωφορείου που θα πήγαινε εμάς τα 15 υπέροχα συναδελφάκια σε μια διαμαρτυρία. Ξέρετε ή αν δεν ξέρετε αφήστε με να σας πω με μια λέξη πως πέρασαν οι μέρες μου. ΠΑΝΙΚΟΣ.

​Έπρεπε τόσα πολλά να οργανωθούν κι ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με 15 άτομα που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, δεν είχα μπει καν στην διαδικασία να μπω στο προφίλ τους στο facebook να δω φάτσες. Δεν είχα χρόνο. Συνειδητοποίησα πόσο κοντά τους ήρθα, πόσο δέθηκα χωρίς να τους ξέρω, πόσο μια διαμαρτυρία μας έφερε κοντά.

​Όταν σήμερα, λοιπόν, βρήκα λίγο χρόνο είπα κι εγώ να μπω στα προφίλ τους, τους μιλούσα, βλέπετε, ως τώρα σαν να είναι μικρά παιδάκια, τους μιλούσε η παιδική ψυχή μου. Συνειδητοποίησα πως ήταν μητέρες με παιδιά, άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα.. Εκείνη την στιγμή που τους μιλούσα αλλά και τώρα που μιλάμε δεν με νοιάζει τίποτα τέτοιο. Είναι αυτοί κι εγώ. Είναι οι αύρες μας κι αυτό είναι αρκετό.

​Αντίστοιχα αισθάνομαι και στην δουλειά μου. Κλείνω τα μάτια του μυαλού και αφήνομαι σε αυτό που οι μαθητές μου έχουν να μου προσφέρουν. Δεν βλέπω ηλικίες, χρώματα, σχήματα. Βλέπω ενέργεις και οράματα.  Αφήνομαι. Είμαι εγώ. Είμαι η "κουλ" κυρίας τους, όπως συχνά μου λένε.

​Ξέρω... τα όρια, οι θεωρίες περί του ότι δεν είναι όλα για τις ίδιες ηλικίες. Τα ξέρω αυτά. Δεν λέω για αυτά, λέω για την ψυχή μου, που μένει για πάντα παιδί, που παίζει "θησαυρό" μαζί τους (ένα παιχνίδι εν ώρα γυμναστικής), που χάνουμε και γελάμε γιατί χάσαμε και μάθαμε, που δεν μαλώνουμε ο ένας με τον άλλον γιατί, Θεέ μου, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον.

​Ένας δάσκαλος δεν μπαίνει σε μια τάξη για να διδάξει, μπαίνει σε μια τάξη για να διδαχθεί.

​@Σπυροπούλου Δήμητρα

​Υ.Γ. Αφιερωμένο στην δραματοθεράπεύτριά μου και στην ομάδα μας, στους υπέροχους συναδέλφους μου που οργανώσαμε μαζί την διαμαρτυρία και στην τάξη μου. Ήμουν παράλληλη στήριξη και δεν είχα μόνο ένα παιδί, είχα 11.