Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;

Έβλεπα την σειρά "η λέξη που δεν λες". Αυτισμός. Να νιώθεις ασφάλεια. 

Τα θυμήθηκα και τα τρία. Πάνε δυο μήνες που ανταμώθηκαν οι ψυχές μας. Τώρα πια τα ψάχνω στα διαλείμματα όχι από φόβο αλλά από χαρά κι ενδιαφέρον. Τώρα πια ο Γ. με ψάχνει ανάμεσα στα τόσα άτομα και μόλις με εντοπίσει στο πλήθος παίρνει την τσαντούλα του και προχωρά. "Έρχεσαι;" σαν να φωνάζουν τα μάτια του. Εγώ πηγαίνω πιο γρήγορα θαρρείς, να 'μαι πλάι του θέλω. Τώρα πια ο Μ. όταν κρυώνει έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, βάζει τα χέρια του στις τσέπες και κρύβεται ανάμεσα στα δικά μου. "Νήνητα, κύο" φωνάζει και στην αγκαλιά μου το κρύο του φαίνεται λιγότερο θαρρείς κι εγώ νιώθω μια ζέστη να γεμίζει την ψυχή μου. Τώρα πια ο Θ. έρχεται δίπλα μου, ακουμπάει το κεφάλι του στο χέρι μου και γελάει, γελάει δυνατά κι αληθινά. Το χαμόγελό του θαρρείς κάνει κι εμένα να γελάω τόσο πηγαία, ατόφιο χρυσάφι το γέλιο ετούτο. 

Τώρα πια όλα είναι αλλιώς. Μαζεύονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος για να φέρουν πλάι μου τρία παιδιά, τρία παιδιά που μου χαρίζουν κάτι πιο πολύ απ' αυτό που ονειρευόμουν.

Τώρα πια όλα είναι σαν μια κούπα ζεστό γάλα ανάμεσα στα κρύα μου χέρια. Η ζέστη σε κάθε κρύο. Ανταλλαγή ενέργειας. Δημιουργία ζωής. 

@Σπυροπούλου Δημητρούλα