Η τελευταία εκδρομή

Η εκδρομή ξεκίνησε, η τελευταία εκδρομή. 

Όταν έρχονται τα τελευταία λες και κάτι αλλάζει στην ψυχή του ανθρώπου κι αφήνεται πιο πολύ στην ροή της ζωής. Εγώ έστω αυτό βίωσα και το βίωσα τόσο έντονα. Ένα ολόκληρο σχολείο μπροστά σε ένα αρχαίο θέατρο, ένα θέατρο που όλοι το έβρισκαν "επικίνδυνο" κι ίσως να ήταν. Πως όμως μπορείς να μιλάς σε παιδιά για κάτι που βλέπουν από μακριά και να περιμένεις να συγκεντρωθούν και να καταλάβουν; 

Έτσι, πήρα το θάρρος, κατέβηκα εκείνο το μονοπάτι με μόνο ένα σκοπό, να βρεθώ μέσα στο θέατρο και να δείξω ζωντανά όσα λέγαμε από μακριά λίγο πριν. Το δικό μου θάρρος, όμως, έδωσε θάρρος σε μικρούς μαθητές που αψιφώντας φίδια και χτυπήματα ήρθαν να δουν το πανέμορφο θέατρο από κοντά. Χαρές, γέλια, φόβοι που ξεπεράστηκαν. Εκείνοι οι φόβοι... 

Όλοι οι συνάδελφοι αγχωμένοι, όλοι λίγο φοβισμένοι μ΄ έναν φόβο που τους αγκίλωνε στα ίδια. Εγώ θυμόμουν πάντα εκείνη την φράση "όταν κάτι το συνηθίζεις, φύγε". Θα με πείτε θαρραλέα, όμως εγώ ήθελα απλά να δώσω στα παιδιά μια ευκαιρία να μάθουν τον εαυτό τους, να εμπιστευτούν τα φτερά τους, να ζήσουν βρε αδερφέ. 

Λίγες ώρες αργότερα μας έβρισκε κανείς σε μια όμορφη καφετέρια με τα παιδιά να τρώνε παγωτό κι εμάς να τραγουδάμε με την συνοδία κιθάρας. Η Π. έχοντας παίξει αρκετά με πλησίασε με εκείνο το βλέμμα που μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα "κυρία, βαρέθηκα". Η ζωή, όμως, λατρεμένοι μου, δεν αφήνει όσους είναι έτοιμοι να ζήσουν. Ο διευθυντής μου τυχαία μου αναφέρει για ένα ποτάμι που περνάει λίγο πιο κάτω, για τις πηγές που βγαίνουν μέσα απ' το βουνό κι εγώ αμέσως το ξεστομίζω "πάμε να εξερευνήσουμε;". Χαρά η Π! Πήρα και την Ν. και ξεκινήσαμε όλες μαζί με την συνοδία μιας εξαίρετης εκπαιδευτικού. Το λέω το εξαίρετης γιατί αφήνει τα παιδιά ανεξάρτητα σαν κι εμένα κι έτσι δέσαμε κι η βόλτα μας έγινε περιπέτεια. 

Όλα στα μάτια μας φάνταζαν σπουδαία. Το καταγάλανο και πεντακάθαρο ποτάμι, το κρύο νερό του που μόλις τα παιδιά το άγγιξαν ήταν λες και τους έδωσε κανείς τα αστέρια όλου τ' ουρανού, η σπηλιά με βάθος μισό μέτρο που όμως τους φάνηκε τόσοοοο ατελείωτη, η λιμνούλα που κάναμε ευχές.

Όλα! Όλα ήταν σπουδαία. Όλα είναι σπουδαία.

Σε εκείνη την λίμνη, μάλιστα, ρίξαμε μια πέτρα κάνοντας από μια ευχή. Η Ν. ζήτησε να έχει στην καρδιά της αγάπη κι η Π. ζήτησε να μπορεί να ξεπερνά κάθε φόβο της. Η πέτρα που πέταξε δε ήταν τόσο μεγάλη όσο κι οι φόβοι της κι όταν ακούμπησε την επιφάνεια του νερού εκείνο εκτοξεύτηκε και μας πιτσίλισε όλους. Γύρισαν λίγοι φόβοι πάνω μας, έτσι, για να μας θυμίζουν πως οι φόβοι είναι κι αυτοί σημαντικά συναισθήματα και μπορούν να μας προσφέρουν στιγμές εξέλιξης και ζωής. 

Πόσα ακόμα θυμάμαι από εκείνη την μέρα, πόσα που αδυνατώ να γράψω, που ήθελα να τα γράψω πιο ποιητικά αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο σε εκείνη την μεγάλη συνειδητοποίηση... ΑΠΛΑ ΕΖΗΣΑΝ. Δυο μικρά παιδιά πήγαν με τη ροή της ζωής, βιώσαν μια περιπέτεια από επιλογή, συνειδητά κι εκείνη η συνειδητότητα έφερε την γαλήνη. 

Μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό πια το σχολείο μας. Η Π. καθώς κάθονταν κουρασμένη στο κάθισμά της αναφώνησε σιωπηλά "κουράστηκα, όμως ήταν ωραία". Μπορεί να ήταν τόσο σιωπηλό όμως μέσα μου σήκωσε πελώρια κύματα συνειδητοποίησης. Γιατί τι είναι η ζωή; Μια περιπέτεια! Κι όσο πιο συνειδητά την επιλέγεις, όσο πιο πολύ αφήνεσαι σε αυτή, τόσο πιο γλυκιά είναι η κούραση. 

Κλείνω λέγοντας ευχαριστώ σε αυτά τα 4 παιδιά που φέτος μου έμαθαν τόσα πολλά και σε ετούτη την μέρα που έμαθα πως οι άνθρωποι είναι ένα με την περιπέτεια, είναι κτήμα τους η ζωή. 

Ζουζούνια μου, αφιερωμένο σε εσάς, σε εσάς που αγαπώ τόσο πολύ και θα θυμάμαι για πάντα!