Έκανα την δεύτερη συνεδρία δραματοθεραπείας μου μαζί με άλλα υπέροχα 10 άτομα.
Η λατρεμένη μας Κατερίνα μας παραχώρησε μερικά μαντήλια και μας ζήτησε να κλείσουμε τα μάτια μας και να πιαστούμε σε ένα κύκλο.
Κύκλος, ένα σχήμα χωρίς γωνίες. Μαντήλια, σημάδι άφεσης.
"Τώρα μπορείτε να κινηθείτε όπως επιθυμείτε αρκεί να μην αφήσετε τα χέρια από τους διπλανούς σας" ήταν τα λόγια της και τα θυμάμαι ακόμη.
Στην αρχή μόνο γύρω γύρω πηγαίναμε, όμως, με δική της παρότρυνση αρχίσαμε να περνάμε ο ένας κάτω από τον άλλο. Γίναμε ένα μικρό κουβαράκι, σαν αυτά που κυνηγάνε οι γάτες στις φωτογραφίες και παίζουν ατελείωτες ώρες μεταξύ τους.
Σαν μικρή γατούλα κι εγώ το απολάμβανα. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα κεφάλι να ακουμπάει στον ώμο μου, δεν ήξερα ποιος είναι, δεν μπορούσα να τον δω και .... δεν με ένοιαζε! Αφέθηκα στην ενέργειά του, στην αύρα του.
Εκείνη την μέρα ήρθα κοντά με 10 άτομα που δεν γνώριζα και έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Εκείνη την μέρα που έγινα κουβαράκι δεν με ένοιαξε τι ηλικία είχε ο διπλανός μου, αν ήταν άντρας ή γυναίκα, αν ήταν ξανθός ή μελαχρινός, σκούρος ή λευκός, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος. Εκείνη την μέρα ήμουν εγώ και εκείνοι, η δική μου και η δική τους ενέργεια.
Κάτι ανάλογο βίωσα και σήμερα. Βλέπετε ήμουν υπεύθυνοι του λεωφορείου που θα πήγαινε εμάς τα 15 υπέροχα συναδελφάκια σε μια διαμαρτυρία. Ξέρετε ή αν δεν ξέρετε αφήστε με να σας πω με μια λέξη πως πέρασαν οι μέρες μου. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Έπρεπε τόσα πολλά να οργανωθούν κι ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με 15 άτομα που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, δεν είχα μπει καν στην διαδικασία να μπω στο προφίλ τους στο facebook να δω φάτσες. Δεν είχα χρόνο. Συνειδητοποίησα πόσο κοντά τους ήρθα, πόσο δέθηκα χωρίς να τους ξέρω, πόσο μια διαμαρτυρία μας έφερε κοντά.
Όταν σήμερα, λοιπόν, βρήκα λίγο χρόνο είπα κι εγώ να μπω στα προφίλ τους, τους μιλούσα, βλέπετε, ως τώρα σαν να είναι μικρά παιδάκια, τους μιλούσε η παιδική ψυχή μου. Συνειδητοποίησα πως ήταν μητέρες με παιδιά, άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα.. Εκείνη την στιγμή που τους μιλούσα αλλά και τώρα που μιλάμε δεν με νοιάζει τίποτα τέτοιο. Είναι αυτοί κι εγώ. Είναι οι αύρες μας κι αυτό είναι αρκετό.
Αντίστοιχα αισθάνομαι και στην δουλειά μου. Κλείνω τα μάτια του μυαλού και αφήνομαι σε αυτό που οι μαθητές μου έχουν να μου προσφέρουν. Δεν βλέπω ηλικίες, χρώματα, σχήματα. Βλέπω ενέργεις και οράματα. Αφήνομαι. Είμαι εγώ. Είμαι η "κουλ" κυρίας τους, όπως συχνά μου λένε.
Ξέρω... τα όρια, οι θεωρίες περί του ότι δεν είναι όλα για τις ίδιες ηλικίες. Τα ξέρω αυτά. Δεν λέω για αυτά, λέω για την ψυχή μου, που μένει για πάντα παιδί, που παίζει "θησαυρό" μαζί τους (ένα παιχνίδι εν ώρα γυμναστικής), που χάνουμε και γελάμε γιατί χάσαμε και μάθαμε, που δεν μαλώνουμε ο ένας με τον άλλον γιατί, Θεέ μου, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον.
Ένας δάσκαλος δεν μπαίνει σε μια τάξη για να διδάξει, μπαίνει σε μια τάξη για να διδαχθεί.
@Σπυροπούλου Δήμητρα
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην δραματοθεράπεύτριά μου και στην ομάδα μας, στους υπέροχους συναδέλφους μου που οργανώσαμε μαζί την διαμαρτυρία και στην τάξη μου. Ήμουν παράλληλη στήριξη και δεν είχα μόνο ένα παιδί, είχα 11.
Η λατρεμένη μας Κατερίνα μας παραχώρησε μερικά μαντήλια και μας ζήτησε να κλείσουμε τα μάτια μας και να πιαστούμε σε ένα κύκλο.
Κύκλος, ένα σχήμα χωρίς γωνίες. Μαντήλια, σημάδι άφεσης.
"Τώρα μπορείτε να κινηθείτε όπως επιθυμείτε αρκεί να μην αφήσετε τα χέρια από τους διπλανούς σας" ήταν τα λόγια της και τα θυμάμαι ακόμη.
Στην αρχή μόνο γύρω γύρω πηγαίναμε, όμως, με δική της παρότρυνση αρχίσαμε να περνάμε ο ένας κάτω από τον άλλο. Γίναμε ένα μικρό κουβαράκι, σαν αυτά που κυνηγάνε οι γάτες στις φωτογραφίες και παίζουν ατελείωτες ώρες μεταξύ τους.
Σαν μικρή γατούλα κι εγώ το απολάμβανα. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα κεφάλι να ακουμπάει στον ώμο μου, δεν ήξερα ποιος είναι, δεν μπορούσα να τον δω και .... δεν με ένοιαζε! Αφέθηκα στην ενέργειά του, στην αύρα του.
Εκείνη την μέρα ήρθα κοντά με 10 άτομα που δεν γνώριζα και έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Εκείνη την μέρα που έγινα κουβαράκι δεν με ένοιαξε τι ηλικία είχε ο διπλανός μου, αν ήταν άντρας ή γυναίκα, αν ήταν ξανθός ή μελαχρινός, σκούρος ή λευκός, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος. Εκείνη την μέρα ήμουν εγώ και εκείνοι, η δική μου και η δική τους ενέργεια.
Κάτι ανάλογο βίωσα και σήμερα. Βλέπετε ήμουν υπεύθυνοι του λεωφορείου που θα πήγαινε εμάς τα 15 υπέροχα συναδελφάκια σε μια διαμαρτυρία. Ξέρετε ή αν δεν ξέρετε αφήστε με να σας πω με μια λέξη πως πέρασαν οι μέρες μου. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Έπρεπε τόσα πολλά να οργανωθούν κι ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με 15 άτομα που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, δεν είχα μπει καν στην διαδικασία να μπω στο προφίλ τους στο facebook να δω φάτσες. Δεν είχα χρόνο. Συνειδητοποίησα πόσο κοντά τους ήρθα, πόσο δέθηκα χωρίς να τους ξέρω, πόσο μια διαμαρτυρία μας έφερε κοντά.
Όταν σήμερα, λοιπόν, βρήκα λίγο χρόνο είπα κι εγώ να μπω στα προφίλ τους, τους μιλούσα, βλέπετε, ως τώρα σαν να είναι μικρά παιδάκια, τους μιλούσε η παιδική ψυχή μου. Συνειδητοποίησα πως ήταν μητέρες με παιδιά, άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα.. Εκείνη την στιγμή που τους μιλούσα αλλά και τώρα που μιλάμε δεν με νοιάζει τίποτα τέτοιο. Είναι αυτοί κι εγώ. Είναι οι αύρες μας κι αυτό είναι αρκετό.
Αντίστοιχα αισθάνομαι και στην δουλειά μου. Κλείνω τα μάτια του μυαλού και αφήνομαι σε αυτό που οι μαθητές μου έχουν να μου προσφέρουν. Δεν βλέπω ηλικίες, χρώματα, σχήματα. Βλέπω ενέργεις και οράματα. Αφήνομαι. Είμαι εγώ. Είμαι η "κουλ" κυρίας τους, όπως συχνά μου λένε.
Ξέρω... τα όρια, οι θεωρίες περί του ότι δεν είναι όλα για τις ίδιες ηλικίες. Τα ξέρω αυτά. Δεν λέω για αυτά, λέω για την ψυχή μου, που μένει για πάντα παιδί, που παίζει "θησαυρό" μαζί τους (ένα παιχνίδι εν ώρα γυμναστικής), που χάνουμε και γελάμε γιατί χάσαμε και μάθαμε, που δεν μαλώνουμε ο ένας με τον άλλον γιατί, Θεέ μου, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ο ένας τον άλλον.
Ένας δάσκαλος δεν μπαίνει σε μια τάξη για να διδάξει, μπαίνει σε μια τάξη για να διδαχθεί.
@Σπυροπούλου Δήμητρα
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην δραματοθεράπεύτριά μου και στην ομάδα μας, στους υπέροχους συναδέλφους μου που οργανώσαμε μαζί την διαμαρτυρία και στην τάξη μου. Ήμουν παράλληλη στήριξη και δεν είχα μόνο ένα παιδί, είχα 11.
RSS Feed
