Έβλεπα την σειρά "η λέξη που δεν λες". Αυτισμός. Να νιώθεις ασφάλεια. 

Τα θυμήθηκα και τα τρία. Πάνε δυο μήνες που ανταμώθηκαν οι ψυχές μας. Τώρα πια τα ψάχνω στα διαλείμματα όχι από φόβο αλλά από χαρά κι ενδιαφέρον. Τώρα πια ο Γ. με ψάχνει ανάμεσα στα τόσα άτομα και μόλις με εντοπίσει στο πλήθος παίρνει την τσαντούλα του και προχωρά. "Έρχεσαι;" σαν να φωνάζουν τα μάτια του. Εγώ πηγαίνω πιο γρήγορα θαρρείς, να 'μαι πλάι του θέλω. Τώρα πια ο Μ. όταν κρυώνει έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, βάζει τα χέρια του στις τσέπες και κρύβεται ανάμεσα στα δικά μου. "Νήνητα, κύο" φωνάζει και στην αγκαλιά μου το κρύο του φαίνεται λιγότερο θαρρείς κι εγώ νιώθω μια ζέστη να γεμίζει την ψυχή μου. Τώρα πια ο Θ. έρχεται δίπλα μου, ακουμπάει το κεφάλι του στο χέρι μου και γελάει, γελάει δυνατά κι αληθινά. Το χαμόγελό του θαρρείς κάνει κι εμένα να γελάω τόσο πηγαία, ατόφιο χρυσάφι το γέλιο ετούτο. 

Τώρα πια όλα είναι αλλιώς. Μαζεύονται όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος για να φέρουν πλάι μου τρία παιδιά, τρία παιδιά που μου χαρίζουν κάτι πιο πολύ απ' αυτό που ονειρευόμουν.

Τώρα πια όλα είναι σαν μια κούπα ζεστό γάλα ανάμεσα στα κρύα μου χέρια. Η ζέστη σε κάθε κρύο. Ανταλλαγή ενέργειας. Δημιουργία ζωής. 

@Σπυροπούλου Δημητρούλα

Έφτασε και πέρασε.. Γιορτή. Τυποποιημένη; Σημαντική; Οι απόψεις διίστανται. Εγώ δεν θα πω την θέση μου, εγώ θα σας πω όσα έζησα. 

Ξυπνάω, λοιπόν, μια ωραία μέρα (από την μεσημεριανό ύπνο, υπνοβάτης της ζωής εγώ) και συνειδητοποιώ πως σε 3 μέρες έρχεται η σπουδαία αυτή μέρα. Αρχίζω να απορώ, πως θα διδάξω τι συνέβη τότε; Πως θα κάνω όλα αυτά που σκοπεύω να διδάξω ενδιαφέροντα; Τι τραγούδι να βάλω να ακούσουμε που να μπορέσουμε να το καταλάβουμε; Τι ζωγραφιά να κάνουμε που να μας μάθει και κάτι; Προς Θεού, όχι να μας μάθει κάτι για την 28η αλλά για την ζωή. Έκατσα, βρήκα κατασκευές στο ίντερνετ που μπορούμε να τις εφαρμόσουμε, βρήκα τραγούδια για την ειρήνη κατανοητά, αλλά και πάλι κάτι έλειπε. Έλειπε το δικό μου το στίγμα, κάτι από την δική μου ψυχή. "Θα ζωγραφίσω την ιστορία, να γίνει παραμύθι, να το μάθουμε και να δούμε το νόημα που μπορούμε να πάρουμε από αυτό" είπα στον εαυτό μου. 

Εκεί που τα είχα βάλει όλα σε μια τάξη (σας το έχω πει, αγαπώ την τάξη, αλλά μάλλον αυτή δεν αγαπάει εμένα), βλέπω τα τετράδια επικοινωνίας των μαθητών μου. Δεν θα έρθει κανείς τους αύριο στην γιορτή. Η πρώτη αντίδραση "πότε θα κάνω όσα ήθελα; Τώρα δεν έχω τίποτα έτοιμο". Αγωνία, άγχος. Κλασσική εγώ. Όμως, όχι, δεν πτοήθηκα ούτε άφησα, αλλά αφέθηκα. Χαρτί, μαρκαδόροι και ζωγραφική. Εκείνα άκουγαν μουσική, εγώ ζωγράφιζα, έφτιαχνα τραγούδια δικά μας να πούμε, έκανα την χορογραφία τους.

Μετά από τρία τραγούδια ώρα, ξεκινήσαμε. Τους έδειξα το παραμύθι, το διαβάσαμε και κάπου εκεί άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά τα νοήματα που ήθελα να περάσω αλλά δεν ήξερα πως. Για να είμαι ειλικρινής, ο Μ. μου τα έβγαλε στην φόρα. Η μετάφραση όσων είπε ήταν "Δήμητρα, όχι! Δικό μου" μιλώντας για την σημαία. Η αξία του να προστατεύω όσα έχω, η αξία του να μοιράζομαι, η αξία της αγάπης, η αξία του "δεν υπάρχει καλό και κακό, δείξε το καλό και θα επιστρέψει" και πολλά άλλα μαθεύτηκαν από όλους μας σε όλους μας εκείνη την μέρα.

Συνοψίζοντας, επομένως, εκεί που τα είχα βάλει όλα σε μια τάξη, η τάξη χάθηκε και βρέθηκε ξανά όταν αφέθηκα. Η ψυχή μου ήξερε, έμενε να αλλάξουν όλα για να το δω κι εγώ. Από τώρα και στο εξής δεν αγχώνομαι, αφήνομαι απλά και βρίσκω άκρη σε όλα. 

Τα μαθήματα ζωής τα παίρνω κάθε μέρα μαζί με τους μαθητές μου κι όχι μακριά από αυτούς. Τα βιβλία μας μαθαίνουν πολλά και τα τραγούδια μας μαθαίνουν πολλά και τα θεατρικά μας μαθαίνουν πολλά και η καρδιά μας μαθαίνει πολλά και η ψυχή μας μαθαίνει πολλά και το χώμα μας μαθαίνει πολλά και τα λουλούδια και τα πουλιά και η φύση ολάκερη μας μαθαίνει πολλά. 

Η μάθηση είναι μέσα σε καθετί μα συνάμα και έξω, φανερή. Κάθε φορά που αμφιβάλω για τον ρόλο μου ή για την ζωή, αυτή την μέρα φέρνω στο νου και σκέφτομαι αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Η μάθηση είναι εδώ, είναι αστραπή και βροντή και αέρας. Η μάθηση είναι σε όσα τολμάω να αφεθώ.

​@Σπυροπούλου Δημητρούλα