Πόσο δύσκολο φαντάζει μερικές φορές να εμπιστευτείς τα άτομα που έχεις απέναντί σου. Είναι, όμως, όντως τόσο δύσκολο ή μήπως είναι απλά μια ιδέα;
Ρουτίνες. Τις λατρεύω, τόσο εγώ όσο και τα τρία αγγελούδια μου. Όταν ο Θ. ήρθε στην τάξη και τον είδα να χτυπάει τον εαυτό του δυνατά ανησύχησα. "Είναι οι αλλαγές" είπε η μητέρα του και κατάλαβα ακριβώς πως ένιωθε. Σκέφτηκα να ετοιμάσω ένα ωραίο πρόγραμμα, να φτιάξω ρουτίνες, να ετοιμάσω και μια παρέμβαση που να τον επιβραβεύει όταν δεν χτυπάει τον εαυτό του. Ιδέες μπόλικες. Τις έβαλα σε πράξη, ξεκινήσαμε. Το πρόβλημα εκεί, παρέμενε. Μήπως δεν ήταν οι αλλαγές; Μήπως ήθελε κάτι άλλο; Μια ωραία μέρα κατάλαβα.. ήθελε ελευθερία. Ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του. Όταν μάλιστα δεν τα κατάφερνε αντιδρούσε άσχημα.
Γυρίζω σπίτι εκείνη την ωραία μέρα της συνειδητοποίησης και βλέπω στα προσωπικά μου μηνύματα ένα βίντεο από μια λατρεμένη συνάδελφο. "Αυτοπεποίθηση" ο τίτλος (τίποτα τυχαίο στην ζωή). "Εγώ δεν έχω μπόλικη, πως θα την διδάξω στα παιδιά μου;" Εκεί μου ήρθε η μεγάλη ιδέα που μας άλλαξε και τους 4. "Θα γράψω όλα τα θετικά μου" φώναξα. "Θα γράψω κι όλα τα υπέροχα που έχουν οι μαθητές μου" ξαναφώναξα.
Χαρτιά, μαρκαδόροι και ζωγραφική.
Την επόμενη μέρα πήγα σχολείο, κόλλησα στον τοίχο 4 χαρτιά γεμάτα ζωγραφιές, 4 χαρτιά που από επάνω έφεραν το όνομα του καθενός μας και από κάτω έβλεπες όλα αυτά που καταφέρναμε και κατείχαμε. Κάποια στιγμή ο Θ. απελπίστηκε, δεν μπορούσε να λύσει την άσκηση. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά. "Θ. δες πόσο ωραία χαμογελάς" του είπα και του έδειξα την ζωγραφιά που του είχα ετοιμάσει. Κατάλαβε, απλά κατάλαβε και σταμάτησε.
Η εβδομάδα πέρασε γεμάτη ευθύνες για όλους μας, ευθύνη να γίνουμε ανεξάρτητοι, άρα να έχουμε αυτοπεποίθηση πως μπορούμε όσα θέλουμε, άρα να έχουμε ΠΙΣΤΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
Από τότε ανοίγουν εκείνα τα φώτα κάθε πρωί, τους δίνω τα κλειδιά και κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν την πόρτα, πηγαίνουν μόνα τους τουαλέτα και επιστρέφουν, μαζεύουν τα νερά που μπορεί να χύσουν κατά λάθος, κλείνουν το παράθυρο όταν κρυώνουν και έχουν πλήρη έλεγχο της τάξης τους.
Πολλές φορές με βοηθούν και σε δουλειές γραφείου. Παρασκευή ήταν τότε που ο Μ. πήρε την λίστα με τα ονόματα των εκπαιδευτικών κι ένα μολύβι στο χέρι. Μπαίναμε μαζί σε κάθε τάξη, εγώ ρωτούσα το τηλ κι εκείνος το σημείωνε στο χαρτί. Έπειτα το έδωσε στην διευθύντριά μας. Χαρά εκείνος και μια αυτοπεποίθηση, μια εμπιστοσύνη, μια αγάπη για όσα καταφέρνει.
Πια κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες και είμαστε σε όλα μαζί, μια ομάδα που παλεύει με τον εαυτό της. Εγώ πάντα εκεί, πλάι τους στην ελευθερία τους κι εκείνοι πάντα εκεί, πλάι στην δική μου ελευθερία.
Δεν ζήτησα τίποτα από αυτά, απλά τους έδειξα και τους δείχνω πόσα θεωρώ πως μπορούν. Εκείνα απλά το νιώθουν. Όλα γίνονται... απλά.
Η μαγεία άλλωστε κρύβεται στην απλότητα, έτσι δεν λένε;
Μεγαλώνουμε μαζί πια. Ευλογία.
@Σπυροπούλου Δημητρούλα
Ρουτίνες. Τις λατρεύω, τόσο εγώ όσο και τα τρία αγγελούδια μου. Όταν ο Θ. ήρθε στην τάξη και τον είδα να χτυπάει τον εαυτό του δυνατά ανησύχησα. "Είναι οι αλλαγές" είπε η μητέρα του και κατάλαβα ακριβώς πως ένιωθε. Σκέφτηκα να ετοιμάσω ένα ωραίο πρόγραμμα, να φτιάξω ρουτίνες, να ετοιμάσω και μια παρέμβαση που να τον επιβραβεύει όταν δεν χτυπάει τον εαυτό του. Ιδέες μπόλικες. Τις έβαλα σε πράξη, ξεκινήσαμε. Το πρόβλημα εκεί, παρέμενε. Μήπως δεν ήταν οι αλλαγές; Μήπως ήθελε κάτι άλλο; Μια ωραία μέρα κατάλαβα.. ήθελε ελευθερία. Ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του. Όταν μάλιστα δεν τα κατάφερνε αντιδρούσε άσχημα.
Γυρίζω σπίτι εκείνη την ωραία μέρα της συνειδητοποίησης και βλέπω στα προσωπικά μου μηνύματα ένα βίντεο από μια λατρεμένη συνάδελφο. "Αυτοπεποίθηση" ο τίτλος (τίποτα τυχαίο στην ζωή). "Εγώ δεν έχω μπόλικη, πως θα την διδάξω στα παιδιά μου;" Εκεί μου ήρθε η μεγάλη ιδέα που μας άλλαξε και τους 4. "Θα γράψω όλα τα θετικά μου" φώναξα. "Θα γράψω κι όλα τα υπέροχα που έχουν οι μαθητές μου" ξαναφώναξα.
Χαρτιά, μαρκαδόροι και ζωγραφική.
Την επόμενη μέρα πήγα σχολείο, κόλλησα στον τοίχο 4 χαρτιά γεμάτα ζωγραφιές, 4 χαρτιά που από επάνω έφεραν το όνομα του καθενός μας και από κάτω έβλεπες όλα αυτά που καταφέρναμε και κατείχαμε. Κάποια στιγμή ο Θ. απελπίστηκε, δεν μπορούσε να λύσει την άσκηση. Χτύπησε το κεφάλι του δυνατά. "Θ. δες πόσο ωραία χαμογελάς" του είπα και του έδειξα την ζωγραφιά που του είχα ετοιμάσει. Κατάλαβε, απλά κατάλαβε και σταμάτησε.
Η εβδομάδα πέρασε γεμάτη ευθύνες για όλους μας, ευθύνη να γίνουμε ανεξάρτητοι, άρα να έχουμε αυτοπεποίθηση πως μπορούμε όσα θέλουμε, άρα να έχουμε ΠΙΣΤΗ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
Από τότε ανοίγουν εκείνα τα φώτα κάθε πρωί, τους δίνω τα κλειδιά και κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν την πόρτα, πηγαίνουν μόνα τους τουαλέτα και επιστρέφουν, μαζεύουν τα νερά που μπορεί να χύσουν κατά λάθος, κλείνουν το παράθυρο όταν κρυώνουν και έχουν πλήρη έλεγχο της τάξης τους.
Πολλές φορές με βοηθούν και σε δουλειές γραφείου. Παρασκευή ήταν τότε που ο Μ. πήρε την λίστα με τα ονόματα των εκπαιδευτικών κι ένα μολύβι στο χέρι. Μπαίναμε μαζί σε κάθε τάξη, εγώ ρωτούσα το τηλ κι εκείνος το σημείωνε στο χαρτί. Έπειτα το έδωσε στην διευθύντριά μας. Χαρά εκείνος και μια αυτοπεποίθηση, μια εμπιστοσύνη, μια αγάπη για όσα καταφέρνει.
Πια κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες και είμαστε σε όλα μαζί, μια ομάδα που παλεύει με τον εαυτό της. Εγώ πάντα εκεί, πλάι τους στην ελευθερία τους κι εκείνοι πάντα εκεί, πλάι στην δική μου ελευθερία.
Δεν ζήτησα τίποτα από αυτά, απλά τους έδειξα και τους δείχνω πόσα θεωρώ πως μπορούν. Εκείνα απλά το νιώθουν. Όλα γίνονται... απλά.
Η μαγεία άλλωστε κρύβεται στην απλότητα, έτσι δεν λένε;
Μεγαλώνουμε μαζί πια. Ευλογία.
@Σπυροπούλου Δημητρούλα