Ποτέ δεν άντεχα τις αλλαγές. Το σώμα μου αντιδρούσε, φώναζε, κραύγαζε. Η ρουτίνα με ηρεμούσε, με γέμιζε. Ίσως είναι που μικρή, όταν εγώ ήθελα την σταθερότητα, η ζωή μου έδωσε αλλαγές, σημαντικές αλλαγές για ένα 2χρονο παιδί που ήθελε να μείνει με τους φίλους του. Ιδιοσυγκρασία; Φόβος; Ένστικτο; Όπως και να έχει η αλλαγή ήταν κάτι μαύρο για εμένα.
Τρομάζει το άγνωστο κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του. Το έμαθα με τον καιρό. Πήγα και στην σχολή, μιλήσαμε για τον αυτισμό. Πρόγραμμα. Ρουτίνες. Να 'μαι! "Εδώ ανήκεις" φώναζε η καρδιά μου που σταθερότητα ήθελε. Όλοι σταθερότητα λες και ψάχνουν, έλεγχο απέναντι στην φύση, στις δυνάμεις της, στις αλλαγές που προσφέρει.
Κάθε φορά που άκουγα "αυτισμός" σκεφτόμουν το πρόγραμμα και κάθε φορά ποτέ δεν το εφάρμοζα πλήρως. Τι εκπαιδευτικός είμαι εγώ θα μου πείτε; Είχα την ρουτίνα μέσα μου, εφάρμοζα αυτήν, ενημέρωνα από πριν, αλλά εκείνες οι εικόνες ούτε φέτος μπήκαν στην τάξη μου (ακόμη κι αν έχω το αρχειάκι μου στον Η/Υ και στον φάκελό μου). Κρίσεις δεν ζήσαμε, ελαφρύς αυτισμός; Μπορεί. Έκανα αυτό που το ένστικτο μου μου έλεγε συχνά.
Μάθαμε όλοι μας να προσαρμοζόμαστε σε αλλαγές, ένιωθαν την αγωνία μου, το καταλάβαινα στην υπομονή του Μ ώστε να ανοίξω εγώ την πόρτα. Σέβονταν τον χώρο μου κι εγώ τον δικό του. Σέβεται την ανάγκη μου να έχω τον έλεγχο και τον αφήνω να έχει τον έλεγχο στο τι μάθημα θα κάνουμε, στο αν θα φάει λίγο ή πολύ φαγητό. Το παράξενο; Ποτέ ως τώρα δεν πιεστήκαμε, κανείς μας. Ασχολήθηκε με όλα όσα θέλαμε και οι δυο να ασχοληθεί, χωρίς να πιεστούμε. Ήξερε πως όταν κάτι θεωρούσα πως όταν του έλεγα κάτι, είχα λόγο που το ανέφερα και το άκουγε. Ήξερα πως όταν κάτι μου έλεγε, είχε λόγο που το έκανε και το άκουγα. Συμβιβασμοί, παράξενοι συμβιβασμοί. Νομίζω λέγεται ισορροπία.
Ο Γ. δεν τρώει ποτέ το τοστ του άψητο. Το έφαγε. Το λίγο που έφαγε. Στο σπίτι αντιδράει. Στο σχολείο αντέδρασε επίσης. Λιγότερο, όμως, ήταν η αλλαγή. Του μίλησα, άκουσε. Ένιωσα πως κατάλαβε και μετά το επιβεβαίωσε με τις πράξεις του.
Σέβομαι τον χώρο τους κι εκείνοι τον δικό μου. Δεν με νοιάζει αν το λένε αυτισμό, δεν με νοιάζει το όνομα, είναι άλλη η ουσία. Δεν σας λέω πως δεν εφαρμόζω όσα έμαθα στην σχολή, το άκρως αντίθετο, αλλά υπάρχω κι εγώ, υπάρχει αυτό που νιώθουμε κι είναι πέρα από κάθε θεωρία αυτό.
Με κρίνω συχνά, όπως κι εσείς ίσως με κρίνετε, κι είναι δεκτό. Με κρίνω και μετά σκέφτομαι "αξίζεις όπως είσαι" και μετά το σκέφτομαι για τους μαθητές μου. Είμαι πια η κυρία τους, αυτή που πρώτα αντιμετώπισαν με δειλό τρόπο και τώρα της κρατάνε το χέρι, της δίνουν φιλιά.
Είναι αντιεπαγγελματικό να ακούω την καρδιά μου; Μπορεί. Έτσι όμως γεννήθηκα, με καρδιά και λίγες αντοχές στις αλλαγές. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας εκδηλώνει ο,τι θέλει με τον τρόπο του. Θα κρατήσει ο Θ. το μολύβι και ξέρω πως είναι ο τρόπος του να έρθει κοντά μου, δεν θα του ζητήσω μια αγκαλιά. Έρχονται εκείνοι σε εμένα όταν και όπως νιώθουν, το ίδιο κι εγώ.
Αυτό μου αρκεί.
@Σπυροπούλου Δήμητρα
Τρομάζει το άγνωστο κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του. Το έμαθα με τον καιρό. Πήγα και στην σχολή, μιλήσαμε για τον αυτισμό. Πρόγραμμα. Ρουτίνες. Να 'μαι! "Εδώ ανήκεις" φώναζε η καρδιά μου που σταθερότητα ήθελε. Όλοι σταθερότητα λες και ψάχνουν, έλεγχο απέναντι στην φύση, στις δυνάμεις της, στις αλλαγές που προσφέρει.
Κάθε φορά που άκουγα "αυτισμός" σκεφτόμουν το πρόγραμμα και κάθε φορά ποτέ δεν το εφάρμοζα πλήρως. Τι εκπαιδευτικός είμαι εγώ θα μου πείτε; Είχα την ρουτίνα μέσα μου, εφάρμοζα αυτήν, ενημέρωνα από πριν, αλλά εκείνες οι εικόνες ούτε φέτος μπήκαν στην τάξη μου (ακόμη κι αν έχω το αρχειάκι μου στον Η/Υ και στον φάκελό μου). Κρίσεις δεν ζήσαμε, ελαφρύς αυτισμός; Μπορεί. Έκανα αυτό που το ένστικτο μου μου έλεγε συχνά.
Μάθαμε όλοι μας να προσαρμοζόμαστε σε αλλαγές, ένιωθαν την αγωνία μου, το καταλάβαινα στην υπομονή του Μ ώστε να ανοίξω εγώ την πόρτα. Σέβονταν τον χώρο μου κι εγώ τον δικό του. Σέβεται την ανάγκη μου να έχω τον έλεγχο και τον αφήνω να έχει τον έλεγχο στο τι μάθημα θα κάνουμε, στο αν θα φάει λίγο ή πολύ φαγητό. Το παράξενο; Ποτέ ως τώρα δεν πιεστήκαμε, κανείς μας. Ασχολήθηκε με όλα όσα θέλαμε και οι δυο να ασχοληθεί, χωρίς να πιεστούμε. Ήξερε πως όταν κάτι θεωρούσα πως όταν του έλεγα κάτι, είχα λόγο που το ανέφερα και το άκουγε. Ήξερα πως όταν κάτι μου έλεγε, είχε λόγο που το έκανε και το άκουγα. Συμβιβασμοί, παράξενοι συμβιβασμοί. Νομίζω λέγεται ισορροπία.
Ο Γ. δεν τρώει ποτέ το τοστ του άψητο. Το έφαγε. Το λίγο που έφαγε. Στο σπίτι αντιδράει. Στο σχολείο αντέδρασε επίσης. Λιγότερο, όμως, ήταν η αλλαγή. Του μίλησα, άκουσε. Ένιωσα πως κατάλαβε και μετά το επιβεβαίωσε με τις πράξεις του.
Σέβομαι τον χώρο τους κι εκείνοι τον δικό μου. Δεν με νοιάζει αν το λένε αυτισμό, δεν με νοιάζει το όνομα, είναι άλλη η ουσία. Δεν σας λέω πως δεν εφαρμόζω όσα έμαθα στην σχολή, το άκρως αντίθετο, αλλά υπάρχω κι εγώ, υπάρχει αυτό που νιώθουμε κι είναι πέρα από κάθε θεωρία αυτό.
Με κρίνω συχνά, όπως κι εσείς ίσως με κρίνετε, κι είναι δεκτό. Με κρίνω και μετά σκέφτομαι "αξίζεις όπως είσαι" και μετά το σκέφτομαι για τους μαθητές μου. Είμαι πια η κυρία τους, αυτή που πρώτα αντιμετώπισαν με δειλό τρόπο και τώρα της κρατάνε το χέρι, της δίνουν φιλιά.
Είναι αντιεπαγγελματικό να ακούω την καρδιά μου; Μπορεί. Έτσι όμως γεννήθηκα, με καρδιά και λίγες αντοχές στις αλλαγές. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας εκδηλώνει ο,τι θέλει με τον τρόπο του. Θα κρατήσει ο Θ. το μολύβι και ξέρω πως είναι ο τρόπος του να έρθει κοντά μου, δεν θα του ζητήσω μια αγκαλιά. Έρχονται εκείνοι σε εμένα όταν και όπως νιώθουν, το ίδιο κι εγώ.
Αυτό μου αρκεί.
@Σπυροπούλου Δήμητρα