Θα σας πω για εκείνες τις στιγμές που απλά δένουν μέσα σου, που σηκώνεις το τηλέφωνο και ξέρεις πως αυτό σε κάνει ευτυχισμένη γιατί υπάρχει σύνδεση και άφεση και ροή. Φεύγεις κι έρχεσαι, μένεις, περιμένεις, προσπαθείς, κι όλα σε έναν κύκλο, ένα δικό σου κύκλο που έχει νόημα όπως είναι. Όπως κι ο κύκλος έτσι κι εσύ έχεις νόημα όπως είσαι, σε κοιτάς στον καθρέφτη και μπορείς να λες "αυτό είμαι" και να θυμώνεις και να χαίρεσαι και να 'ναι κι αυτά δικά σου.
Πρώτη χρονιά φέτος νιώθω πως όλα είναι δικά μας κι είναι φυσικά εφόσον είναι δικά μας. Δεν απαιτώ να μην θυμώνουν οι μαθητές μου, να μην ουρλιάζουν από χαρά. Δίνω εναλλακτικές, συζητάω πρωτίστως για εμένα, για να με δω στον καθρέφτη που μου προσφέρουν δίχως ανταλλάγματα, κι έπειτα, μαγικά θαρρείς, κι εκείνοι βλέπουν στον δικό μου καθρέφτη και κάπως μαγικά επίσης ισορροπούμε όλοι. Ο θυμός τους παίρνει άλλη μορφή και υπάρχει, εκεί είναι, δεν έφυγε. Όχι δεν έφυγε ο θυμός τους και δεν θέλουν να φύγει, ούτε εγώ θέλω να φύγει. Είναι λάθος το συναίσθημα; Νομίζω τα συναισθήματα είναι δικά μας, όχι λάθος και σωστά. Νομίζω αυτό αρκεί. Για εμένα αρκεί.
Είμαστε απλά εκεί, στην στιγμή, την δουλεύουμε, την ζούμε, υπάρχουμε μέσα της κι εκείνη μέσα μας. Μαγικά. Είναι όμως όλα τόσο μαγικά; Μήπως είναι ανθρώπινα; Μήπως ονομάσαμε το φυσιολογικό μαγικό για να θέλουμε να το φτάσουμε; Το φυσιολογικό δεν μας φτάνει. Πρέπει να 'ναι μαγική η ζωή για να 'ναι όμορφη; Αν είναι απλά ζωή;
Σκέψεις σας λέω, σκόρπιες σκέψεις και τόσο μαζεμένες ταυτόχρονα. Είναι οι δικές μου σκέψεις, αυτό μετράει. Είμαι περήφανη που είναι δικές μου. Είμαι περήφανη που εσείς έχετε δικές σας.
Όμορφη που είναι η ζωή, Αύριο θα πάμε θέατρο. Ανυπομονώ. Από την Παρασκευή τα στοματάκια τους δεν σταματούσαν να λένε πόσο χαρούμενα είναι. Ανυπομονώ να ακούσω και να δω κι αύριο την ανυπομονησία τους, να ανυπομονούμε μαζί. Ωραίο που είναι το μαζί. Θέλει ένα μαζί με 'μένα και μετά ένα μαζί με 'σένα.
Καλή μας θεατρική παράσταση αύριο!
Πρώτη χρονιά φέτος νιώθω πως όλα είναι δικά μας κι είναι φυσικά εφόσον είναι δικά μας. Δεν απαιτώ να μην θυμώνουν οι μαθητές μου, να μην ουρλιάζουν από χαρά. Δίνω εναλλακτικές, συζητάω πρωτίστως για εμένα, για να με δω στον καθρέφτη που μου προσφέρουν δίχως ανταλλάγματα, κι έπειτα, μαγικά θαρρείς, κι εκείνοι βλέπουν στον δικό μου καθρέφτη και κάπως μαγικά επίσης ισορροπούμε όλοι. Ο θυμός τους παίρνει άλλη μορφή και υπάρχει, εκεί είναι, δεν έφυγε. Όχι δεν έφυγε ο θυμός τους και δεν θέλουν να φύγει, ούτε εγώ θέλω να φύγει. Είναι λάθος το συναίσθημα; Νομίζω τα συναισθήματα είναι δικά μας, όχι λάθος και σωστά. Νομίζω αυτό αρκεί. Για εμένα αρκεί.
Είμαστε απλά εκεί, στην στιγμή, την δουλεύουμε, την ζούμε, υπάρχουμε μέσα της κι εκείνη μέσα μας. Μαγικά. Είναι όμως όλα τόσο μαγικά; Μήπως είναι ανθρώπινα; Μήπως ονομάσαμε το φυσιολογικό μαγικό για να θέλουμε να το φτάσουμε; Το φυσιολογικό δεν μας φτάνει. Πρέπει να 'ναι μαγική η ζωή για να 'ναι όμορφη; Αν είναι απλά ζωή;
Σκέψεις σας λέω, σκόρπιες σκέψεις και τόσο μαζεμένες ταυτόχρονα. Είναι οι δικές μου σκέψεις, αυτό μετράει. Είμαι περήφανη που είναι δικές μου. Είμαι περήφανη που εσείς έχετε δικές σας.
Όμορφη που είναι η ζωή, Αύριο θα πάμε θέατρο. Ανυπομονώ. Από την Παρασκευή τα στοματάκια τους δεν σταματούσαν να λένε πόσο χαρούμενα είναι. Ανυπομονώ να ακούσω και να δω κι αύριο την ανυπομονησία τους, να ανυπομονούμε μαζί. Ωραίο που είναι το μαζί. Θέλει ένα μαζί με 'μένα και μετά ένα μαζί με 'σένα.
Καλή μας θεατρική παράσταση αύριο!