Πως δημιουργήθηκε το φεγγάρι; (παραμύθι)

Λατρεύω τις απορίες των παιδιών, εκείνες τις αυθόρμητες απορίες για τις οποίες εμείς, οι μεγάλοι, δεν ξέρω καν να έχουμε μια απάντηση.

​Κάποτε, λοιπόν, μου τέθηκε η ερώτηση "πως δημιουργήθηκε το φεγγάρι;". Αντί να μπω σε όλες αυτές τις περί φυσικής απαντήσεις, αποφάσισα να δημιουργήσω εκείνη την στιγμή ένα όμορφο παραμύθι. Αφέθηκα στην ψυχή μου, ηρέμησα το σώμα μου και άρχισα να αφηγούμαι την ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω. Είναι αυτή μια ιστορία που δεν δίνει απάντηση μόνο σε ετούτο το ερώτημα αλλά έχει και μια κόκκινη κλωστή, μια ουσία, ένα μήνυμα να περάσει, εκείνο της αγάπης που μπορεί να βρει λύσεις, του φωτός που δεν διώχνει τις σκιές μα τις αγκαλιάζει.

​Βρέθηκα να χρησιμοποιώ το ίδιο παραμύθι, λίγους μήνες πιο μετά στην βαφτιστήρα μου. Βλέπετε δεν ήθελε να παραδεχθεί τα λάθη της, δεν ήθελε να ζήσει με τις σκιές της. Της εξήγησα, λοιπόν, μετά την αφήγηση του παραμυθιού πως όλοι φοβόμαστε κάτι, πως όλοι ανησυχούμε μήπως κάνουμε λάθος ή πως το λάθος θα μας κάνει κακούς, όμως από τα λάθη μαθαίνουμε, κι αυτό μας κάνει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Όταν το φεγγάρι( εμείς) αγάπησε την σκιά (φόβοι) έμαθε να την δέχεται όπως είναι, χαμήλωσε το φως του για χάρη της (άμυνες) και βρήκαν μια αγάπη πιο φωτεινή από τα αστέρια, μια αγάπη φωτεινή σαν... φεγγάρι.

​Να μην τα πολυλογώ, που ήδη το κάνω ζήτησε συγγνώμη αμέσως, χωρίς να αναφερθώ σε αυτό. Τα παραμύθια μας ετοιμάζουν χρόνο με τον χρόνο, χρησιμοποιήστε τα!

Κλικ κλικ εδώ